Ik denk dat het in feite neerkomt op onderzoek, onderzoek en ja, nog wat meer onderzoek. De grafieken die u laat zien, laten zien hoeveel we moeten onderzoeken en niet alleen aannemen!

Ik denk dat velen gewoon een mooie vis zien en er niet veel verder over nadenken, (en dan online wanhopig worden omdat hun mooie vissen blijven sterven)!

Persoonlijk heb ik geen biotoop "exact" nodig (bijv. ik ga dood rifgesteente in mijn mbuna-tank doen - en wat planten).

Met uitzondering van de synodontis zullen echter alle vissen uit Malawi komen.

 

Dus wat betekent biotopisch correct zijn?
Voor mij betekent het dat de waterparameters worden gecontroleerd met een beetje onderzoek, waar de vissen die we houden vandaan komen, of endemisch zijn.
Het kan betekenen dat foto's van de ondergrond en leefomgeving worden genomen of onderzocht.
Het kan betekenen dat stromingen en stromingen en temperaturen worden bestudeerd en nagebootst
en soms zelfs de terrestrische omgeving, om te zien hoe deze soorten in de natuur leven (of niet), of ze worden beschaduwd, of als volle zon hun leefomgeving in de natuur bedekt.

Niet dat we allemaal hoeven te verzamelen en foto's en perfecte ondergrond te krijgen, maar tegenwoordig....maar
met waterparameters bekend en beschikbaar met een muisklik, zijn gegevens beschikbaar.
De Rio Negro heeft een pH van 4 tot 6, het water is zacht en overspoeld met tannines.
Het Tanganyikameer heeft een pH van 8 tot 9, het water is mineraalrijk.
Water ten westen van de Andes, waar GT's en festae worden gevonden, heeft een gemiddelde pH van 7, maar is ook alkalischer (in tegenstelling tot de pH van 6,5 en lager, zacht mineraalarm water van de Amazone).

Dus vraagt u zich misschien af, welke relevantie heeft dit voor de kleine plasjes waarin we onze vissen dwingen te verdragen in gesloten, constant recirculerende boxsystemen?
Voor mij betekent het dat wij, als hoeders van de vissen die we houden, vergelijkbare en adequate waterparameters moeten bieden, die waarin ze zouden bestaan en geëvolueerd zijn om in te leven, in hun natuurlijke leefomgeving, indien mogelijk.
Parameters zoals pH, hardheid, nitraat, temperatuur en stromingssnelheden, ... wat we ook kunnen doen om een ideale natuurlijke omgeving na te bootsen.

Maar betekent het dat we waterparameters moeten najagen?
Eigenlijk niet... maar het betekent wel het kiezen van de juiste soort, die overeenkomt met ons kraanwater.
maar Het betekent dat als we gezegend zijn met een lage pH, zacht water,
dat zijn waarschijnlijk de soorten die we moeten houden. (zoals Zuid-Amerikaanse Amazone, West-Afrikanen of Zuidoost-Aziaten)
of
als we gezegend zijn met hard, hoog pH-water, zouden vissen uit de Riftmeren van Afrika, of hoge pH-wateren van Midden-/Noord-Amerika passend zijn.

Het is (natuurlijk) mogelijk om tegen onze waterchemie te vechten, maar dat betekent in wezen, een scheikundigenhoed op te zetten, en continu waterparameters te knutselen en aan te passen om onze vissen gezond te houden.
En niet te denken dat 50 of 100 jaar aquariumkweek en -houderij, miljoenen jaren evolutie naar een specifieke habitat tenietdoet.

Maar wat als ik severums, of Kardinaaltetra's wil, terwijl mijn water hard is en een hoge pH heeft?
Er zijn redelijke gelijkenissen van soorten, aangepast aan vele wateren over de hele wereld om uit te kiezen..

Boven zijn Etroplus suratensesus, erg vergelijkbaar met severum, omdat het een vegetariër is zoals de meeste severums, dezelfde grootte bereikt en het liefst in scholen leeft (zoals severums), afkomstig is van vergelijkbare watertemperaturen, maar toch afkomstig is van de hogere pH, hard water van India, en zelfs brakke omstandigheden kan verdragen.
Ik heb af en toe posts gezien op cichliden-sites die de twee oude en nieuwe wereld cichliden verwarren.

Boven zijn Roeboides en Astyanax tetras gevonden in de harde, hoge pH-wateren van Panama tot Mexico... misschien niet zo elektrisch gekleurd als Kardinalen, maar zou je liever tetras hebben die leven, of sterven bij de minste geringste, in hard water met hoge pH.
Kardinalen zijn endemisch in pH-wateren van ongeveer 5, de bovenstaande in pH-wateren boven de 8.

 

Waterparameters zijn één ding, en een eenvoudig ding bovendien, maar een ander uiterst belangrijk punt is de biologie van de vissen zelf met betrekking tot hun gedrag en interacties. Zowel soortgelijke als verschillende cichliden communiceren op vele manieren met elkaar, maar ze 'spreken' niet allemaal dezelfde 'taal'. Een bepaalde houding of gebaar kan voor een Midden-Amerikaanse cichlide één ding betekenen, maar iets heel anders voor een cichlide uit een van de Grote Riftmeren in Afrika. En zoals we allemaal weten, kan miscommunicatie dodelijk zijn.

Maar zelfs soorten die in de natuur leefgebieden delen, zijn in gevangenschap vaak slechte tankgenoten. Leden van de stammen Ectodini en Tropheini komen bijvoorbeeld samen voor langs vele rotsachtige kustlijnen van het Tanganyikameer, en toch kunnen ze in gevangenschap niet samen worden gehouden omdat ze over het algemeen niet genoeg ruimte hebben om elkaar uit de weg te gaan. Dit leidt onvermijdelijk tot conflicten die niet kunnen worden opgelost in de beperkte ruimte van een aquarium.

Zelfs nauw verwante soorten die in het wild samenleven, kunnen slechte tankgenoten blijken te zijn. Bijvoorbeeld, hoewel Tropheus in gevangenschap over het algemeen in soortentanks met enkele populaties worden gehouden uit angst voor hybridisatie, komen sommige Tropheus soorten wel sympatrisch voor in het meer. Een voorbeeld zou zijn Tropheus sp. 'black' Ikola en T. annectens Kalugunga, die een klein deel van de oostelijke kustlijn bewonen. Ik hield deze populaties enige tijd gescheiden, maar toen ik een gemengde populatietank probeerde, gedijden de T. sp. 'black' Ikola en paaiden regelmatig, terwijl de T. annectens kwijnde en helemaal niet paaide. Terug in aparte kwartieren, en iedereen is blij. Nog een herinnering dat onze aquaria nooit de natuurlijke omgeving kunnen reconstrueren waarin deze vissen zijn geëvolueerd, en dus is het aan ons om waakzaam te zijn over hun welzijn in gevangenschap.

 

Waterparameters zijn één ding, en een eenvoudig ding bovendien, maar een ander uiterst belangrijk punt is de biologie van de vissen zelf met betrekking tot hun gedrag en interacties. Zowel soortgenoten als andere cichliden communiceren op vele manieren met elkaar, maar ze 'spreken' niet allemaal dezelfde 'taal'. Een bepaalde houding of gebaar kan voor een Midden-Amerikaanse cichlide één ding betekenen, maar iets heel anders voor een cichlide uit een van de Grote Riftmeren in Afrika. En zoals we allemaal weten, kan miscommunicatie dodelijk zijn.

Maar zelfs soorten die in de natuur leefgebieden delen, zijn in gevangenschap vaak slechte tankgenoten. Leden van de stammen Ectodini en Tropheini komen bijvoorbeeld samen voor langs vele rotsachtige kustlijnen van het Tanganyikameer, en toch kunnen ze in gevangenschap niet samen worden gehouden omdat ze over het algemeen niet genoeg ruimte hebben om elkaar uit de weg te gaan. Dit leidt onvermijdelijk tot conflicten die niet kunnen worden opgelost in de beperkte ruimte van een aquarium.

Zelfs nauw verwante soorten die in het wild samenleven, kunnen slechte tankgenoten blijken te zijn. Bijvoorbeeld, hoewel Tropheus in gevangenschap over het algemeen in soort-specifieke tanks worden gehouden uit angst voor hybridisatie, komen sommige Tropheus-soorten wel sympatrisch voor in het meer. Een voorbeeld zou zijn Tropheus sp. 'black' Ikola en T. annectens Kalugunga, die een klein deel van de oostelijke kustlijn bewonen. Ik hield deze populaties enige tijd apart, maar toen ik een gemengde populatietank probeerde, floreerden de T. sp. 'black' Ikola en paaiden regelmatig, terwijl de T. annectens kwijnde en helemaal niet paaide. Terug in aparte kwartieren, en iedereen is blij. Nog een herinnering dat onze aquaria nooit de natuurlijke omgeving kunnen nabootsen waarin deze vissen zijn geëvolueerd, dus het is aan ons om waakzaam te zijn over hun welzijn in gevangenschap.

Geweldige uitleg!